Nasrettin Hoca bir sabah, güneş doğarken evinden çıkmış.
Tarlaya doğru yola koyulmuş. Hava çok güzelmiş. Etrafına bakınırken
yolun kenarında bir ceviz ağacı görmüş. Ağacın dibinde biraz uyumak
istemiş. “Daha erken, burada biraz dinleneyim. Tarlaya sonra giderim.”
diye düşünmüş. Heybesini başına yastık yapmış ve ağacın altına
uzanmış. Tam uykuya dalacakken gözü, yerdeki kabaklara takılmış.
Önce yerdeki kocaman kabaklara sonra da cevizlere bakmış. Kendi
kendine:
-Ey Allah’ım! İşin sorgulanmaz ama incecik sapın ucunda kocaman
kabak, kocaman ağaçta ise küçücük ceviz var. Bu nasıl iş, demiş.
Bunu düşüne düşüne uykuya dalmış. Tam uykusunun en tatlı
yerinde Hoca’nın kafasına ağaçtan pat diye bir ceviz düşüvermiş.
Nasrettin Hoca can acısıyla uyanmış. Olanları anlamaya
çalışırken, bir ceviz de omzuna düşmüş. Başını ve
omzunu ovarken Hoca’nın aklına uyumadan
önce düşündükleri gelmiş:
-Allah’ım sen en iyisini bilirsin. Ya
ağaçta cevizler yerine kabaklar
olsaydı? Benim halim ne olurdu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder